OS #1 ~ "De ser mejor...."

De ser mejor....

~3 lata później~

*Violetta*

Kochany pamiętniku!

Minęły trzy lata od zakończenia studia, które nadal jest prowadzone przez Pablo. Utrzymuję kontakt tylko z Ludmiłą i Federico z którymi mieszkam. Inni gdzieś wyjechali.... Nawet Leon. Zerwałam z nim miesiąc po skończeniu szkoły ponieważ dostał propozycję pracy w Meksyku. Francesca miała podobną sytuację. Ona wyjechała do Włoch, a Diego do Hiszpanii. Naty i Maxi pobrali się rok temu i spodziewają się dziecka. Prowadzą razem wytwórnię płytową. A no i nasza kochana Bromila. W przyszłym roku planują się pobrać......

Nie skończyłam pisać, ponieważ usłyszałam pukanie do drzwi. Wstałam i poszłam otworzyć. Nie spodziewałam się nikogo. Ludmiła i Fede wyszli na miasto, ale przecież by nie pukali. Otworzyłam, a moim oczom ukazała się uradowana Włoszka, która rzuciła mi się na szyję. Zaczęłyśmy skakać i piszczeć. 

 - Fran co Ty tu robisz? - odezwałam się pierwsza. 

 - Przyjechałam na parę dni, bo chciałam trochę odpocząć. - nadal się śmiała. - A tak po za tym to się stęskniłam.

 - Nawet nie wiesz jak się stęskniłam. Wejdź napijemy się czegoś. - weszłyśmy do środka i udałyśmy się do kuchni.

 - Gadałam ostatnio z Camilą, Naty, Brodweyem i Maxim. Podobno przyjeżdżają na parę dni. - posmutniała. - Dawno ich nie widziałam. A co tam u naszej kochanej Leonetty?

 - Już nie ma Leonetty. - poczułam jak po moim policzku spłynęła samotna łza.

 - Przepraszam nie wiedziałam. - zrobiła smutną minę, a ja szubko otarłam kropelkę. 

 - Nic się nie stało. Naprawdę. - przytuliłam się do mojej przyjaciółki. - Mam pomysł! - olśniło mnie.

 - Vilu.. - spojrzała na mnie ze zrezygnowaną miną. - Co Ty znowu wymyśliłaś?

 - Zorganizujmy imprezę!

 - Świetny pomysł. - usłyszałam głos Federico, który już wrócił z zakupów. - O Francesca.

Włosi przytulili się, a ja zastanawiałam się, gdzie jest Lu.

 - Federicoo.... - zaczęłam. - Gdzie jest Ludmi?

 - Poszła do Naty. - spoważniał, a ja zastanawiałam się, czy naprawdę rozmawiam z Fede. - Bardzo się za nią stęskniła.

 - Wiem. - westchnęłam głośno. - Codziennie o niej mówi i zastanawia się jak tam dzidziuś. Wracając do imprezy... Musimy zaplanować listę gości. 

 - Na pewno zaprosimy. - Fran się zamyśliła. - Naty, Brodweya i Cami, Clementa i Gery,Lene i Felipe. Brakuję tylko Leona i Diego.

 - Ale co nam szkodzi ich zaprosić? - albo Włoch jest taki głupi, albo tylko udaje.

 - Przecież Leon jest w Meksyku, a Diego.... - chciałam dokończyć, ale mi przerwał.

 - To jakim cudem spotkałem ich w sklepie? - zaczął się głupio śmiać. 

 - Naprawdę. - razem z Fran nie kryłyśmy zaskoczenia. Patrzyłyśmy z niedowierzaniem na niego. 

 - Nie wiesz.... Gadałem z hologramami i teraz wciskam wam kit, że widziałem ich naprawdę. - zaczęłyśmy się śmiać. Brzuch mnie już bolał, Francesce pewnie też, bo razem zwijałyśmy się z bólu. Dlaczego On zawsze musi powiedzieć coś głupiego? Boże z kim ja mieszkam?

 - A co tu tak wesoło? - do kuchni weszła Lu i spojrzała na Włoszkę. - O Fran co Ty tu robisz?

 - Bardzo miłe powitanie. Dzięki wielkie. - udała obrażoną. - A tak na poważnie to przyjechałam na parę dni. Dostałam taki mały urlop po nagraniu płyty.

 - Gratuluję! - blondynka przytuliła Włoszkę.

 - Mam coś dla Was. - zaczęła szukać tego "czegoś". Po chwili wyciągnęła trzy płyty. - Jeszcze nigdzie nie można ich dostać.

 - Dziękuję. - powiedział każdy z osobna. Płyta nosiła tytuł "Mariposa" To tak pasuje do naszej Francesci. 

 - Fedeee..... - zaczęłam błagalnym głosem. Zawsze tak robiłam, gdy czegoś chciałam.

 - Co Ty znowu chcesz? - westchnął głośno.

 - Może pójdziesz do sklepu i kupisz potrzebne rzeczy na imprezę......

 - Nie. Ja wcale nie byłem tam pół godziny temu i nie spotkałem się z hologramami, ale dobra, niech Ci będzie.`

 - Wiesz jak ja Cię bardzo lubię. - przytuliłam się do niego.

 - O co do cholery chodzi z tą imprezą, hologramami itp......

Federico wyszedł, a ja opowiedziałam jej całą akcję.

 - A tak ogólnie to kiedy organizujemy te party? - zapytała Włoszka, kiedy usiadłyśmy na kanapie w salonie. - Bo wiesz trzeba ludzi obdzwonić i ostrzec sąsiadów.

 - Moi sąsiedzi są bardzo tolerancyjni... yyyyy.... Chyba. - pokazałam jej język.

 - Mam pomysł. - Luśka coś wymyśliła. 

 - Kolejna coś wymyśliła. - westchnęła Francesca. - No dobra mów.

 - Chodźmy do parku się przejść. - rozpromieniła się. - Dawno nigdzie nie byłyśmy. 

 - Ok. - wzięłyśmy torebki i wyszłyśmy z domu.

*Leon* 

Siedzę sobie z Diego w parku. Moją uwagę przykuł jakiś chłopak niosący mnóstwo toreb z zakupami. Chwila to Federico..... Co On supermarket obrabował? Po co mu tyle chipsów, napojów i innych przekąsek? 

 - Fede po co Ci tyle tego? - zapytał Diego, gdy Włoch znalazł się obok nas.

 - Hmmmm...... - znowu wymyśla coś głupiego. - Mam zamiar zamknąć się w pokoju, zacząć jeść i zobaczyć ile przytyję w ciągu miesiąca.

 - A wystarczy Ci tego? - zapytałem, śmiejąc się. 

 - No nie wiem....... - pomyślał przez chwilę. - Popilnujcie mi toreb, a ja pójdę po więcej. 

 - Nie! - Diego zwijał się ze śmiechu.

 - A tak na serio. - przerwałem tą cudowną chwilę. - Po co Ci tyle tego?

 - Dziewczyny organizują imprezę...

 - I co nie zostaliśmy zaproszeni? - przerwał mu Hiszpan.

 - Yyyy...no bo właśnie zapomniałem, że muszęzobaczyćczymnieniemawdomu. To pa!
- Co? - co On znowu wymyślił? Odprowadziłem go wzrokiem i już wiedziałem, dlaczego tak się zdenerwował. Gdy był obok fontanny zauważyłem Lu, Fran i Vilu. Włoch złapał Ludmi za rękę i porwał ją w stronę ich domu. Violetta i Francesca popatrzyły na nas, a potem na siebie i niepewnie ruszyły w naszą stronę. Coś sobie po drodze szeptały coś do siebie.

 - Diego, zobacz. - Hiszpan wstał z ławki i stanął obok mnie. Wymieniłem porozumiewawcze spojrzenie z przyjacielem i razem ruszyliśmy w stronę dziewczyn.

 - Cześć. - powiedziałem niepewnie.

 - Hej. - odpowiedziała Argentynka i niepewnie się uśmiechnęła. - Jutro organizujemy imprezę i chciałam Was zaprosić.

 - Na pewno przyjdziemy. - wyręczył mnie Diego. - O Fran, a Ty co robisz w Argentynie?

 - Naprawdę? - udała obrażoną. - Za to prezentu nie dostaniesz.

Wyjęła z torebki jakąś płytę i dała mi ją, a z Hiszpanem się droczyła. Spojrzałem na płytę, a na okładce zobaczyłem ją. Wyszczerzyłem oczy.

 - Wydałaś własną płytę? - spytałem zdziwiony. 

 - Jeszcze jej nawet do sklepów nie wpuścili. 

 - I ja jej nie dostanę? - spytał Diego z miną przybitego psa.

 - Oczywiście, że dostaniesz. - dała mu jeden egzemplarz. 

 - Dziękuję. - uśmiechną się. - Może pójdziemy się czegoś napić?

 - Chętnie - odpowiedziała i ruszyli w stronę pobliskiego baru pozostawiając mnie i Violettę sam na sam. 

 - Too..... - zacząłem niepewnie. - Co tam?

 - Jakoś leci, a u Ciebie?

 - Też. -Powiedziałem obojętnie. - Spotykasz się z kimś?

 - Nie, a Ty?

 - Też nie, a miałaś kogoś od czasu.... - przerwała mi.

 - Nie, a Ty?

Pokiwałem przecząco głową. Usiedliśmy na ławce. Czułem się bardzo niezręcznie. 

 - Leon... - zaczęła niepewnie. - Muszę Ci to powiedzieć...

 - Słucham.

 - Bo ja Cię nadal kocham.... - zakryła usta ręką, a ja zastanawiałem się co odpowiedzieć.

 - Yyyym...no bo ten, ja chyba miałem iść do dziadków. 

 - Ale ty nie masz dziadków. 

 - Znaczy muszę nakarmić ciocię, znaczy dziecko cioci. 

 - Twoja ciocia nie ma dziecka. 

 - Ale ma babcie, a ta babcia ma kota, a ten kot ma dziecko, znaczy ona ma dziecko, a dziecko ma królika, znaczy kota, eee... ta, to pa. - szybko odszedłem. Mam nadzieję, że to kupiła...... 

~Następnego dnia~

*Francesca*
Obudziłam się w pokoju mojego chłopaka. Tak, tak wróciliśmy do siebie. Jestem z tego powodu bardzo szczęśliwa. I ta noc z nim.... Ahh... Odwróciłam się i Diegusia już nie było. Nagle drzwi się otworzyły, a do pokoju wszedł Hiszpan z tacą na której było śniadanie. 

 - Widzę, że moja księżniczka już wstała. - położył naczynia na półce nocnej i pocałował mnie w policzek. Muszę przyznać, że bardzo mi tego brakowało.

 - Kochanie nie trzeba było. - posłałam mu ciepły uśmiech.

 -Dla Ciebie wszystko. A teraz jedz. - podał mi naleśniki z dżemem i bitą śmietaną. 

 - Pyszne. Sam robiłeś? - spytałem, gdy już zjadłam jednego placka.

 - Tak sam robiłem. Cieszę się, że Ci smakują. - pokazał mi rząd swoich białych zębów. - Będę je częściej robił.

 - Ty chcesz, żebym była gruba? - zapytałam udając oburzoną.

 - Hmm.... - zamyślił się. - Parę kilogramów by Ci się przydało. Jesteś zdecydowanie za chuda.

 - I tak nie przytyję. - próbowałam go zdenerwować. - Jeszcze przestanę Ci się podobać i co potem zrobię?

 - Ty mi się nigdy nie przestaniesz podobać. - powiedział uwodzicielskim głosem.

 - Zobaczymy jak przytyję. - skończyłam posiłek, owinęłam się kocem i ruszyłam do łazienki. Tam wykonałam poranne czynności i ubrałam się w ubrania, które wczoraj zgarnęłam, gdy karmiłam mojego psa. Wyszłam z pomieszczenia i weszłam z powrotem do pokoju mojego chłopaka. 

 - Ślicznie wyglądasz. - powiedział gdy tylko mnie zobaczył. Podszedł do mnie i zaczął mnie namiętnie całować. Wziął mnie na ręce i rzucił na łóżko. Zaczął ściągać moją sukienkę. Po chwili oboje byliśmy w samej bieliźnie. Dalej można się domyśleć co było....

*Diego*

 - Diego! - zaczęło się. - Szybko bo nie zdążymy na imprezę. 

 - Kochanie spokojnie mamy jeszcze pół godziny. - próbowałem załagodzić sytuację, ale coś mi nie wyszło.

 - Właśnie. Tylko pół godziny! - latała po całym domu i szukała torebki. Wtedy mnie olśniło. Poszedłem do mojego pokoju, spojrzałem pod łóżko i wyciągnąłem zagubioną rzecz. 

 - Skarbie znalazłem. - krzyknąłem tak, aby usłyszała mnie na dole. Po chwili pojawiła się w drzwiach. Przytuliła mnie.

 - Co ja bym bez Ciebie zrobiła?

 - Hmmm....no nie wiem... - powiedziałem, a Ona złożyła na moich ustach pocałunek, a ja go pogłębiłem. Po chwili oderwaliśmy się od siebie ponieważ zabrakło nam powietrza.

 - Chodźmy już. - pociągła mnie za rękę, a po jakiś piętnastu minutach byliśmy na miejscu.

*Violetta*

Kiedy już wszyscy bawili się w najlepsze ja poszłam poprawić makijaż. Po drodze do łazienki spotkałam chłopaka. Miał bardzo poważną minę.

 - Vilu musimy porozmawiać. - pociągną mnie za rękę, a po chwili znajdowaliśmy się już w mojej sypialni. Chłopak zamkną drzwi, a ja usiadłam na łóżku i czekałam na to, co się dalej wydarzy.

 - O czym chciałeś rozmawiać? - postanowiłam zapytać pierwsza. 

 - Chciałem Cię przeprosić za wczoraj. I... - uklękną przy mnie, wyciągnął małe czerwone pudełeczko z kieszeni. W środku znajdował się śliczny pierścionek. - Czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną. 

Nie wiedziałam co odpowiedzieć. Tak bardzo się cieszyłam. Zamiast normalnej odpowiedzi pocałowałam go, a On bez chwili zastanowienia odwzajemnił i pogłębił pocałunek. Włożył mi pierścionek na palec nie przestając całować. Podniósł mnie i rzucił na łóżko. Można się samemu domyśleć co się stało później......

~6 lat później~

*Violetta*

Drogi pamiętniku!

Wiele się zmieniło od moje poprzedniego wpisu, który był sześć lat temu i nawet go nie dokończyłam. W moim życiu bardzo dużo się zmieniło. Wyszłam za mąż za Leona. Mam piękną pięcioletnią córeczkę i dwuletniego synka. Pewnie ciekawi Cię co tam u całej reszty. Francesca i Diego nagrali razem płytę, a teraz spodziewają się dziecka. Natalia i Maxi doczekali się synka, który urodził się tydzień po zorganizowanej imprezie. Nadal prowadzą wytwórnię płytową. Camila i Brodwey niestety....mieli wypadek, którego nie przeżyli.... Zapomniałabym o Ludmule i Federico. Pobrali się. Mają już czwórkę dzieci i spodziewają się piątego.... Oni chyba rzadko kiedy wychodzą z sypialni i rzadko kiedy używają gumek.....

 - Mamusiu...... - przyszła do mnie pięciolatka.

 - Co się stało kochanie. - zapytałam z troską.

 - Bo ciocia Ludmila przyszła.

 - Powiedz, że za chwilę przyjdę.

Po paru minutach siedzieliśmy w salonie i rozmawialiśmy, a dzieci bawiły się w pokoju obok.

 - Vilu mam dla Ciebie dobra wiadomość. - zaczęła Luśka.

 - Słucham. - zaczęłam się na nią patrzeć.

 - Będziemy mieli z Fede bliźniaki. - zaczęłyśmy piszczeć i skakać. 

 - A właśnie. -zawahałam się przez chwilę, ale w końcu postanowiłam to powiedzieć. - Jeżeli chodzi o dzieci... To ja ten no yyyyy..... Jestem w ciąży!

 - Będę tatusiem! - zamyślił się Leon. - Czekaj co?

 - Będziecie mieli kolejne dziecko. - załamał się Feder. - Przeliterować, czy narysować?

 - Będę miał kolejne dziecko. - wstał i okręcił mnie wokół własnej osi. Po chwili pocałował mnie, a ja oddałam pocałunek. Wiedziałam, że teraz wszystko będzie dobrze. 

The End ;)

...........................................................

Ten OS został wysłany na konkurs ;)

Nie wygrałam, ale dostałam wyróżnienie.

Mam nadzieję, że Wam się spodoba :*

Buziaki ♥