Pamiętnik Ludmiły #9 ~ "Co tu się w nocy działo?"

*Federico*
Odstawiłem Argentynkę na ziemię i schowałem klucz na najwyższy mebel w pokoju, tak, aby nie mogła się wydostać. Blondynka stała przy moim łóżku z założonymi rękami na piersiach.
 - Spokojnie możesz iść spać. - wskazałem ręką na łóżko. - Nic Ci nie zrobię.
 - A Ty gdzie będziesz spać? - zapytała z troską w oczach.
 - Na podłodze, albo z Tobą. - przybliżyłem się do dziewczyny tak, że nasze twarze były niebezpiecznie blisko siebie. Spojrzałem prosto w te jej piękne oczy. - Jesteś zmęczona. Połóż się spać. Położę się obok o ile Ci to nie przeszkadza.
Kiwnęła głową na nie i razem położyliśmy się do mojego łóżka. Musieliśmy spać wtuleni w siebie, ponieważ było mało miejsca.
 - Dziękuję. - wyszeptała.
 - Za co? - naprawdę nie wiedziałem o co chodzi.
 - Za to, że mnie obroniłeś przed Tomasem. - odpowiedziała patrząc mi w oczy. - Gdyby nie Ty to...
 - Zrobiłem to, co do mnie należało. Nie musisz mi dziękować. - pocałowałem dziewczynę w czoło. - Idź już spać. Dobranoc.
 - Dobranoc. - odpowiedziała i po chwili oboje zasnęliśmy.

*Ludmiła*

Uciekam. 

Nie wiem gdzie jestem.

Ktoś mnie goni. 

Boję się odwrócić.

Dotarłam nad jezioro.

Dalszej drogi ucieczki brak.

Odwracam się i widzę jego.

Tomas....

Podchodzi do mnie i spycha w przepaść...

Obudziłam się z krzykiem. Łzy ciekły po moich policzkach ciurkiem. Usiadłam na brzegu łóżka. Po chwili obudził się Federico.

 - Luśka co się stało? - zapytał siadając koło mnie. Nic nie odpowiedziałam tylko się do niego przytuliłam. Włoch nic więcej nie mówiąc odwzajemnił ten gest. Po paru minutach się uspokoiłam, a chłopak miał mokrą koszulkę od moich łez.

 - Przepraszam, że Cię obudziłam i za to... - wskazałam na plamę znajdującą się na ubraniu Włocha.

 - Nic się nie stało. - znowu mnie przytulił. W jego ramionach czuję się taka...... bezpieczna. A On ma taki umięśniony tors..... Boże Ludmi o czym Ty myślisz? - skarciłam się w myślach. No co? Taka prawda.

 - Która godzina? - pytam, bo zobaczyłam, że za oknem już jasno.

 - Za dziesięć siódma. - posłał mi ciepły uśmiech. - Nadal nie przestawiłaś godziny, prawda?

 - Zgadłeś! - śmialiśmy się, że aż nas brzuchy bolały. - Fede otworzysz mi drzwi?

 - Zastanowię się. - powiedział udając poważnego.

 - Proszę... - zrobiłam minkę przybitego pieska. Ona zawsze działa.

 - No dobrze. - westchnął po czym od kluczył drzwi, a Francesca wpadła do środka jak torpeda. Jej mina była bezcenna.

 - Co tu się w nocy działo? - zapytała patrząc na nas. 

 - Nic! - odpowiedzieliśmy równo z Włochem i zaczęliśmy się śmiać. Włoszka westchnęła, pociągnęła mnie za rękę i wyszliśmy z pokoju jej brata.

 - Teraz się szykuj bo za dwie godziny zaczynamy lekcje. 

 - Nie mogłaś mi wcześniej powiedzieć? - krzyknęłam i pobiegłam do swojego pokoju po ubrania. Weszłam do łazienki i zaczęłam wykonywać poranne czynności.

*Francesca*

Póki Ludmi się szykuje ja mogę na poważnie porozmawiać z Federico. Wiem, że On czuje coś do tej Argentynki, ale boi się to przyznać. Poszłam do pokoju mojego brata i usiadłam na jego łóżku. 

 - I jak ta noc z Ludmiłą? - zapytałam ciekawa, a On spojrzał na mnie jak na debila.

 - Czy Ty myślisz tylko i jednym? - westchnął.

 - A tak między nami to czujesz coś do niej? 

 - Skąd u Ciebie takie przypuszczenia? - zapytał i podniósł jedną brew.

 - Widzę to po tym jak na nią patrzysz, zachowujesz się wobec niej. i ta wczorajsza sytuacja w galerii..... - mogłabym więcej wymieniać, ale mi przerwał.

 - Aż tak to po mnie widać? - zapytał przeczesując nerwowo włosy.

 - Nawet nie wiesz jak bardzo. - starałam się udawać tajemniczą. - No przyznaj to w końcu!

 - No dobra! - wygrałam. 

 - Więc słucham...

 - Zakochałem się w Ludmile Ferro!.....................