Pamiętnik Ludmiły #24 ~ "Diego!"

Odwróciłam się, ale nikogo nie zauważyłam. Z powrotem wtuliłam się w poduszkę i znowu te perfumy, wzięłam poduszkę i powąchałam ją. Tak jak się domyśliłam to ona była przesiąknięta męskimi perfumami. Do pokoju wszedł Federico, a gdy zobaczył mnie ze zdziwioną miną i poduszką przy twarzy wyjaśnił.

 -Przepraszam, że  nie zapukałem, ale się przyzwyczaiłem do twojego pokoju. Co robisz z tą poduszką? - zaśmiał się.

 -Wącham nie widać? Pachnie męskimi perfumami. -odpowiedziałam, a on się uśmiechnął.-To twoje  perfumy?-zadałam pytanie, a on przytaknął. -Czyli zanim to wszystko się wydarzyło to już razem spaliśmy?

 -Tak, ale tylko spaliśmy. - powiedział. Położyłam poduszkę na łóżku i ułożyłam na niej głowę.-Chciałeś coś? - posłałam mu blady uśmiech.

 -Nie pomyliłem pokoje. Jak będziesz czegoś potrzebowała wołaj.-powiedział, ja lekko kiwnęłam głową, a on wyszedł. Leżałam tak dosyć długo i rozmyślałam nad moim życiem. Spojrzałam za okno, a tam ciemno byłam lekko zdziwiona, że aż tyle czasu przeleżałam. Wstałam i poszłam do łazienki. Umyłam się i ubrałam w piżamy. Położyłam się w końcu w normalnym cieplutkim łóżeczku, co prawda w szpitalu spałam normalnie, ale to nie to samo co łóżko w domu. Z tą myślą usnęłam.

*Federico*

Wszedłem właśnie na górę myśląc o Ludmile. W kuchni wydawała się tak szczęśliwa jak dawna Ludmi. Podszedłem do drzwi i otworzyłem je. Zobaczyłem szatynkę siedzącą na łóżku wąchającą poduszkę, trochę się speszyłem bo zapomniałem, że teraz muszę wrócić do swojego pokoju.

 -Przepraszam, że  nie zapukałem, ale się przyzwyczaiłem do twojego pokoju. Co robisz z tą poduszką? -zaśmiałem się bo to naprawdę wyglądało śmiesznie.

 -Wącham nie widać? Pachnie męskimi perfumami. -odpowiedziała, a ja się uśmiechnąłem. -To twoje  perfumy? -zadała pytanie, ja przytaknął. -Czyli zanim to wszystko się wydarzyło to już razem spaliśmy?

 -Tak, ale tylko spaliśmy. - powiedziałem. Położyła poduszkę na łóżku i ułożyła na niej głowę. -Chciałeś coś? 

 -Nie pomyliłem pokoje. Jak będziesz czegoś potrzebowała wołaj.- powiedziałem i wyszedłem. Udałem się do swojego pokoju. Poszedłem do łazienki, wykonałem wieczorne czynności i ułożyłem się na łóżku. Było jeszcze wcześnie, ale chciałem pomyśleć. Myślałem o Ludmi, o tym co przeszła i o tym jak mogę jej pomóc. Po moich rozmyśleniach spojrzałem przez okno było już ciemno. Położyłem do łóżka w którym było pusto bez Argentynki, ale jakoś udało mi się usnąć. Usłyszałem krzyk Luśki szybko zerwałem się z łóżka i pobiegłem do jej pokoju, zapaliłem światło i zobaczyłem jak dziewczyna rzuca się po łóżku z krzykiem. Podszedłem do niej i złapałem próbując unieruchomić.

 -Ludmiła już dobrze. Nie bój się. -szeptałem jej do ucha ona otworzyła oczy i gdy zobaczyła, że ją trzymam szybko wyrwała się z mojego uścisku i stanęła obok łóżka. Wiedziałem, że się boi, ale mimo to serce mnie zabolało, że boi się akurat mnie. Wróciłem do siebie i wziąłem mój telefon do ręki. Dostałem SMS-a. że Natalia i Tayler wrócili już do Buenos Aires. Jak dobrze, że mamy miesięczną przerwę od szkoły, ponieważ trwa tam jakieś remont i wszyscy są zwolnieni z zajęć. Wracamy dopiero w czerwcu, czyli miesiąc przed wakacjami. Położyłem się do łóżka i myśląc o Luśce zasnąłem.

*Ludmiła*

Leżę w jakiejś piwnicy znowu, drzwi nagle się otworzyły, a w nich stanął Tomas. Zaczęłam krzyczeć i szarpać się. On podszedł do minie i szarpnął abym wstała, zrobiłam co rozkazał, a on znowu zaczął mnie macać. 

 - Ludmiła, już dobrze. Nie bój się. -usłyszałam nagle i otwarłam oczy. Zobaczyłam, że Fede mnie trzyma. Jak najszybciej wyrwałam się z jego uścisku i stanęłam obok łóżka. Widziałam w jego oczach smutek, ale nie mogłam nic poradzić. Po prostu się bałam. Po chwili przyszła Fran kazała swojemu bratu wyjść, a sama została ze mną. Gdy się uspokoiłam powiedziałam aby już poszła spać, sama po kilku minutach tak zrobiłam. Tym razem nie obudził mnie żaden koszmar. 

~Następny dzień~ 

Obudziłam się o 10, wstałam z łóżka i podreptałam do łazienki. Umyłam ciało arbuzowym żelem pod prysznic, a włosy jagodowym szamponem. Zakręciłam wodę i wyszłam na kafelki owinęłam się ręcznikiem, wytarłam dokładnie ciało i nasmarowałam balsamem. Stanęłam przed wielkim lustrem i przyjrzałam się swojemu ciału. Po moim policzku spłynęła samotna łza którą od razu starłam. Ubrałam się szybko i umyłam zęby. Ułożyłam włosy i zrobiłam lekki makijaż. Wyszłam z łazienki i udałam się do kuchni. Usłyszałam jak ktoś śpiewa, weszłam do pomieszczenia i zobaczyłam Fran i Federico śpiewających coś i robiących śniadanie. Stałam oparta o futrynę drzwi i przyglądałam się im. Są takim dobrym rodzeństwem, nie to co ja i...

 -Diego! -krzyknęłam, a oni momentalnie odwrócili się w moją stronę. -Diego pamiętam mojego brata! Przypomniałam sobie. -cieszyłam się i tańczyłam taniec szczęścia.

 -Super! To dobry znak. - Fran mnie przytuliła, a Fede uśmiechnął się, ale mnie nie przytulił. Chyba się bał, że się przestraszę. Nałożył jedzenie na trzy talerze i zaczęliśmy jeść. Nagle poczułam jak moja głowa zaczyna pulsować. Widelec wypadł mi z ręki, a ja sama poleciałam z krzesła. Nie poczułam bólu jaki powinnam odczuć po bliskim spotkaniu z podłogą. Chciałam zobaczyć co się stało, ale moją głowę ogarnęła ciemność.

*Federico*

Tak się cieszę, że Luśka powoli sobie wszystko przypomina. Na razie pamięta tylko Diego, ale to dobry znak. Jedliśmy spokojnie. Widelec Ludmi wypadł jej z ręki i opadł na talerz po chwili zobaczyłem, że i ona opada. Złapałem ją szybko i zaniosłem na kanapę do salonu. Fran przyszła z zimnym okładem i zaczęliśmy ją cucić. Po kilku minutach otworzyła swoje piękne oczka i spojrzała na nas. Siedziałem na łóżku obok niej i trzymałem za rękę więc szybko się podniosłem i puściłem ją. Bałem się, że jeszcze bardziej będzie się mnie bała. Powoli usiadła.

 -Przypomniałam sobie nowe rzeczy. -powiedziała w końcu.

 -Jakie? -zapytałem ciekawy.

 -Mam brata Diego, rodziców którzy się mną nie interesują, najlepszego kolegę Taylora i przyjechałam tu na wymianę. -zakończyła i uśmiechnęła się. Bardzo się cieszyłem bo przypomniała już sobie tyle rzeczy, ale byłem też zawiedziony bo nie pamiętała co nas łączyło. Prędzej czy później sobie to przypomni. 

 -Brakuje Ci jeszcze tylko paru wspomnień. -powiedziała Fran. Blondynka uśmiechnęła się promiennie. Moja siostra ją przytuliła, chciałbym zrobić to samo, ale nie chcę jej wystraszyć. Popatrzyłem na nią i uśmiechnąłem lekko. On rozłożyła ręce i kazała mi się przytulić. Zdezorientowany przytuliłem ją lekko. 

 -Postanowiłam, że będę żyła dalej jako szczęśliwa dziewczyna może nie taka jak kiedyś, ale spróbuję zapomnieć o tym co przeżyłam i od dziś będę się starała normalnie funkcjonować. Fran możesz nas na chwilę zostawić samych? - zwróciła się do Fran, a ona wyszła z salonu. -Fede wiem, że przed tym wszystkim bardzo mnie kochałeś i dalej kochasz. Ja postanowiłam żyć jak przed tym wszystkim, ale na razie nie mogę być z tobą bo nie umiem. Może jak sobie wszystko przypomnę. Pamiętaj, że mimo to wszystko kocham Cię. -wyznała i przytuliła się do mnie. Po chwili oddałem uściski, byłem trochę zawiedziony, ale nadal ją kocham i mam nadzieję, że w końcu będziemy razem. 

 -Wiedz, że ja cały czas bardzo Cię kocham i nie przestanę. Zawsze możesz na mnie liczyć. -dała mi buziaka w policzek. Postanowiliśmy obejrzeć jakiś film bo Fran poszła do Cami.

 -To co może komedia? -zapytałem. Normalnie wybrałbym coś straszniejszego, ale nie chcę aby Ludmi miała później koszmary. Ona przytaknęła głową i pobiegła do kuchni po przekąski, ja wybrałem film Po chwili wróciła i zaczęliśmy oglądać. Usiedliśmy na kanapie i przykryliśmy się jednym kocem. Szatynka ułożyła swoją głowę na moim ramieniu, a ja poczułem się jak kilka dni temu. Poczułem, że moje powieki robią się ciężkie, a po chwili moja głowa opadła na głowę blondynki.


 Ludmiła już prawie odzyskała pamięć ^^
Mam nadzieję, że to coś na górze się Wam spodoba :***
Buziaki ♥
Kate♥