Pamiętnik Ludmiły #17 ~ "Macie tutaj sklep muzyczny?"

*Ludmiła*
W salonie zobaczyliśmy Marco. Tylko nie On! Szybko schowałam się za Fede. Francesca z resztą też.
 - Fran, proszę możemy porozmawiać? - zwrócił się do Włoszki.
 - A mamy o czym? - zapytała z sarkazmem.
 - Zdaje mi się....
 - To źle Ci się zdaje! - krzyknęła. - A teraz wyjdź!
 - Ale... - podszedł bliżej nas.
 - Nie słyszałeś co powiedziała? - Włoch wypchał go za drzwi, które po chwili zamknął chłopakowi przed nosem. Odetchnęłyśmy z  ulgą. Pocałowałam Włocha w policzek i razem z jego siostrą udałyśmy się do swoich pokoi, aby rozpakować zakupy. Zajęło mi to bardzo szybko. Moje ubrania nie mieszczą się już w szafie. Muszę przestać kupować ubrania, chyba, że będę je trzymać w walizce. W takich chwilach zazwyczaj pomagała mi Natalia. Jak ja z nią dawno nie rozmawiałam! Muszę do niej zadzwonić! Zaczęłam szukać telefonu. Nigdzie go nie było. Wyszłam z pomieszczenia i udałam się do pokoju Fran. Właśnie przymierzała jedną ze swoich nowych sukienek. Była bardzo śliczna. Widać było, że Włoszka nie jest zadowolona z tego zakupu.
 - Hej Fran. - powiedziałam z uśmiechem. - Nie widziałaś może mojego telefonu? Nie mogę go nigdzie znaleźć, a jeszcze rano go miałam.
 - Wypadł Ci w parku. - odpowiedziała i zaczęła szukać starego telefonu z klawiszami. Po chwili wyjęła go z torebki i zaczęła oglądać. - Nie myślałaś o zmianie telefonu?
 - Jakoś nie miałam do tego głowy. - uśmiechnęłam się szczerze i zabrałam swoją własność. - Dzięki.
 - Nie ma sprawy. - chciałam wyjść, ale jak zawsze ktoś musiał mnie zatrzymać. - Chciałabyś może tą sukienkę?
 - Nie mieszczą mi się już ubrania w szafie. - uśmiechnęłam się.
 - Masz całą garderobę i Ci nie starcza? - spojrzała na mnie podejrzanym wzrokiem.
 - To ja mam garderobę? - yyyy..... Od kiedy?
 - Nie zauważyłaś jej prawda?
 - Nooo... Może. - Włoszka zaczęła się śmiać i zaprowadziła mnie do mojego pokoju. W kącie były drzwi, które bardzo wtapiały się w tło.
 - Przekładamy teraz ubrania, czy później?
 - Później. - odpowiedziałam, również się śmiejąc.
 - Dziewczyny! - usłyszałyśmy wołanie Włocha. - Obiad.
 - Już idziemy. - krzyknęłyśmy w tym samym momencie i zaczęłyśmy się śmiać. Po chwili jednak spoważniałyśmy i udałyśmy się do jadalni. Brakuje mi mojej gitary. Ciekawe, czy mają tutaj sklep muzyczny?
 - Kochanie. - moje przemyślenia przerwał mój chłopak. - Nad czym tak myślisz?
 - Macie tutaj sklep muzyczny? - odpowiedziałam pytaniem na pytanie.
 - Mamy. - posłał mi ciepły uśmiech, który odwzajemniłam. - Jak chcesz to przejdziemy się po obiedzie?
 - Jak to nie problem to możemy iść. - szybko zjedliśmy obiad i wyszliśmy razem z Federico, bo Francesca się uparła, że poprzenosi moje ubrania do garderoby... Powodzenia. Szliśmy, trzymając się za ręce. Gadaliśmy o wszystkim i o niczym. W pewnym momencie zatrzymaliśmy się przed sklepem do którego zmierzaliśmy. Weszliśmy do środka i od razu w oczu rzuciła mi się piękna, niebieska gitara. Bez zastanowienia kupiłam ją. Zadowolona wyszłam ze sklepu. Razem z Fede udaliśmy się do parku.
 - Luśka, chce Ci się może pić? - zapytał z troską.
 - Trochę. - powiedziałam zgodnie z prawdą.
 - To Ty tutaj poczekaj, a a pójdę coś kupić. - pocałował mnie w czoło i poszedł do sklepu. Za to ja wyciągnęłam gitarę z futerału i zaczęłam grać i śpiewać.

Tan solo dime donde yo estaré
entre mis brazos yo te cuidare 
como mil almas inseparables 
y soñar un beso sin final 
dime si ahí algo que yo pueda hacer 
para esconderte dentro de mi ser 
yo se que sucederá 
tu mitad y mi mitad muy pronto ya se encontraran 
no por casualidad 

Usłyszałam oklaski. Odwróciłam się i zobaczyłam Tomasa.
 - Księżniczka kupiła sobie gitarę. - zaśmiał się. Nie odzywałam się, tylko zaczęłam chować instrument do futerału. Jednak On mnie wyprzedził. Wziął ją w ręce i z całej siły uderzył nią o ławkę. Gitara roztrzaskała się na pół, a do moich oczu napłynęły łzy. Szybko wyrwałam mu pozostałości mojej gitary i pobiegłam z płaczem w stronę domu. Kątem oka zauważyłam, że Federico przyglądał się całej tej sytuacji. Ciekawe, co teraz zrobi?