Pamiętnik Violetty #17

- Jeżeli nie chcesz iść dobrowolnie, to ja Cię zaniosę. - powiedział z uśmiechem na twarzy. 

 - Ale..... - nie dał mi skończyć, bo w tym momencie mnie pocałował.

 - Już nic nie mów. - powiedział, a ja nie odzywałam się. Po chwili poczułam się słabo i chyba zemdlałam, bo obudziłam się w szpitalu. Byłam podłączona do kroplówki. Zauważyłam, że obok mnie siedzi Diego, który trzymał mnie za rękę.

 - Diego... - powiedziałam słabo. 

 - Violu nic nie mów. - odpowiedział i wstał. - Zadzwonię po lekarza.

Leżałam i razem z moim chłopakiem czekaliśmy na lekarza, który po dwóch minutach zjawił się na sali.

 - Widzę, że się obudziłaś. - stwierdził doktor. - Jak się czujesz?

 - Całkiem dobrze. Dziękuję. - odpowiedziałam. - Może mi Pan powiedzieć dlaczego zemdlałam?

 - Straciłaś bardzo dużo krwi i dlatego zemdlałaś. Gdyby nie ten chłopak to mogłabyś już nie żyć. - lekarz odpowiedział i wskazał na Diego.  Nic nie powiedziałam tylko uśmiechnęłam się do chłopaka. 

 - Violu Twoja mama już tu jedzie. - oznajmił Dieguś.

 - A tato? - zapytałam zaciekawiona.

 - Też. Chyba się nie obrazisz, jak powiem, że zadzwoniłem z Twojego telefonu? 

 - Oczywiście, że nie. - odpowiedziałam z uśmiechem na twarzy. - Diego...

 - Tak Księżniczko? - zapytał, a ja nie zdążyłam odpowiedzieć, bo do sali wbiegła przerażona Angie, a za nią German.

 - Violu! - podbiegła do mnie i przykucnęła przy łóżku. - Powiedz jak się czujesz?

 - Dobrze mamo uspokój się. 

 - O widzę, że państwo już jesteście. - do sali ponownie wszedł lekarz, z wynikami moich badań. 

 - Doktorze co z moim dzieckiem? 

 - Pani córka straciła dużo krwi. Ale nie to jest teraz istotne. - zaczynałam się denerwować. Że niby z moim zdrowiem ma być coś nie tak?

 - Proszę pana... - zaczął tato. - Proszę przejść do rzeczy!

 - Wykryliśmy u Violetty niedobór tiaminy. - odpowiedział i zwrócił się do mnie. - Powiedz mi ile pijesz herbaty dziennie?

 - Z cztery kubki. - powiedziałam i złapałam Diego za rękę.

 - Od dzisiaj nie możesz pić herbaty. - oznajmił lekarz i zwrócił się do moich rodziców. - Teraz zabierzemy Państwa córkę, na szycie rany. 

 - A może mi Pan jeszcze powiedzieć ile dni Viola będzie musiała tu jeszcze leżeć? - zapytała moja mama. 

 - Zostawimy ją tydzień na obserwacji, a później zobaczymy czy jej stan się  polepszy. Aniu. - lekarz zawołał pielęgniarkę. - zabieramy dziewczynę na szycie.

 - Doktorze sala jest teraz zajęta. - oznajmiła pielęgniarka. - Będzie wolna za jakąś godzinę.

 - No to wrócimy za godzinę. Do widzenia. - lekarz wyszedł.

 - Violu.. - odezwał się nagle tato. - Ja już muszę iść. Zostaniesz z nią? -  zwrócił się do Angie

 - Niestety ja też muszę iść. Mam zajęcia. - mama zaczęła się martwić. - Przecież jej samej tu nie zostawimy.

 - Ale nie będzie sama. - wtrącił się nagle Diego. - Ja z nią zostanę.

 - Na pewno Diego? - zaczęła mama. - A co z zajęciami?

 - Już dzisiaj nie mam żadnych lekcji. 

 - No to OK. Angeles musimy porozmawiać. Idziemy? - zapytał tato

 - Idziemy. Do zobaczenia Violu.

 - Cześć. - pożegnałam się i zostałam z Hiszpanem sam na sam. 

 - Trochę przesadziłam z tą herbatą. - przyznałam po chwili milczenia. 

 - A tak w sobie to po co tyle piłaś? - zapytał i usiadł obok mnie na łóżku.

 - Tato mnie denerwował i ... i tak jakoś wyszło. - odpowiedziałam i przytuliłam się do chłopaka, który pochylił się i mnie pocałował.

 - Nasz trzeci pocałunek. - uznałam

 - Dopiero? Mam wrażenie, że było ich więcej. - powiedział i udawał zdziwionego.

 - Ale możemy to jeszcze nadrobić. - tym razem to ja go pocałowałam.

 - Czwarty. 

 - To teraz będziemy liczyć nasze pocałunki? 

 - Tak. - odpowiedział i uśmiechnął się. - Violu idę do sklepu po sok kupić ci coś?

 - Wodę jak byś mógł. - poprosiłam - W mojej torebce są pieniądze to weź tam ile potrzebujesz.

 - Przecież nie będę brał pieniędzy od ciebie za butelkę wody. - powiedział i pocałował mnie w policzek. Wyszedł, a ja zostałam z jakimś chłopakiem w sali. Chciałam zadzwonić do Olgi, ale nie mogłam znaleźć telefonu. Pewnie Diego go ma.

 - Cześć. - odezwał się nagle chłopak, który leżał na łóżku obok.

 - Cześć. - odpowiedziałam praktycznie szeptem.

 - Czemu tu jesteś? - zapytał po chwili milczenia 

 - Zemdlałam bo straciłam dużo krwi. - odpowiedziałam nieśmiałe. - A Ty?

 - Mam nowotwór. - odpowiedział i spuścił wzrok. W tej samej chwili do sali wszedł Diego z torbą pełną zakupów.

 - Jestem i mam coś dla mojej Księżniczki. 

 - Diego prosiłam tylko o butelkę wody, a nie o cały sklep.

 - To Twój chłopak? - zapytał nagle kolega z sąsiedniego łóżka.

 - Tak.. - zaczął Diego. - A Ty to kto?

 - Jestem Marcus. 

 - Diego. - zaczęłam. - Masz może mój telefon?

 - Ahhh tak zapomniałem Ci go oddać. Przy okazji zapisałem Ci mój numer. - odpowiedział i uśmiechną się bosko. 

 - Jesteście razem i dziewczyna nie ma Twojego numeru. - zaczął Marcu. - Pff

 - Mogę wiedzieć jakim prawem wtrącasz się w nie swoje sprawy? - Diego chyba się zdenerwował, bo zaczęli sobie skakać do gardeł.......

.............................................................................................................................

Hej ^^ Specjalnie dla 

Werci i Justyny taki 

długi rozdział.

Miłego czytania ♥♥♥